ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – πρός Ἑβραίους (9, 11 – 14)

Ἑβρ. (9, 11 – 14)

«...Αδελφοί, Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, 12 οὐδὲ δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ  ¨Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. 13 εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, 14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Καθώς βαδίζουμε όλο και περισσότερο στις μέρες των παθών του Κυρίου μας, μας εισάγουν όλο και περισσότερο στο βαθύτερο νόημα της θυσίας του σταυρού.

Το θέμα του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος είναι η ασύγκριτη υπεροχή της σταυρικής θυσίας και η μοναδική αξία του αίματος του Χριστού.

Την μεγάλη αυτή αλήθεια την αναδεικνύει ο απόστολος, μέσα από τη σύγκριση του Αρχιερέως της Καινή Διαθήκης Ιησού Χριστού, και των αρχιερέων του Νόμου της Π. Διαθήκης. Μέσα από τη σύγκριση αποκαλύπτονται ουσιώδεις διαφορές:

1. Το πολύτιμο αίμα που έχυσε ο Μέγας Αρχιερεύς Χριστός, θυσία υπέρ πάντων, σε σχέση με το αίμα ζώων που προσέφεραν οι αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης προς άφεση αμαρτιών. Το αίμα της Καινής Διαθήκης είναι ατίμητης αξίας, διότι είναι αίμα Θεανθρώπου.  
2. Το αίμα της Π.Δ. ήταν σύμβολο και τύπος και δεν είχε τη δύναμη να καθαρίσει εσωτερικά εκείνους για τους οποίους προσφερόταν. Αντίθετα το αίμα του Κυρίου μας, έχει άπειρη και ανεξάντλητη ισχύ και αποτελεσματικότητα.

Η λύτρωση που μας παρέχει ο Χριστός δεν είναι προσωρινή και πρόσκαιρη, αλλά είναι λύτρωση ριζική που παρέχει ασφαλή και αιώνια σωτηρία[1].

«...Αδελφοί, Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως...». στιχ. 11

Ο Χριστός μας είναι ο «…παραγενόμενος ἀρχιερεὺς…» και όχι «…γενόμενος αρχιερεύς…» όπως παρατηρεί ο απόστολος. Δηλαδή τι; Δεν διαδέχθηκε άλλον!! Οι θείες δωρεές πηγάζουν από τη θυσία του σταυρού που προσέφερε για μας ο αρχιερεύς και Κύριός μας.

«…Μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς…», σύμφωνα με την ερμηνεία των αγίων Πατέρων, είναι το ακήρατο σώμα του Κυρίου, όπου σ’ αυτό κατοίκησε πάν (όλο) το πλήρωμα της θεότητος. Κολ. (2, 9). Το σώμα του Χριστού ως προς την ύλη που το αποτελούσε ήταν ομοούσιο και της ίδιας φύσεως με το δικό μας, αλλά παράλληλα ήταν ενωμένο υποστατικά με το Θεό Λόγο.

«...οὐδὲ δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ¨Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος...». στιχ. 12

Η είσοδος του αρχιερέως της Π.Δ. στα Άγια των Αγίων γινόταν μόνο κατά την ημέρα του εξιλασμού και συνοδευόταν πάντοτε με την προσφορά αίματος που αποτελούσε το μέσο εξιλεώσεως. Το αίμα των μόσχων το προσέφεραν για εξιλεασμό των δικών τους αμαρτημάτων ενώ των τράγων για τις αμαρτίες του λαού.

Ο Χριστός μας εισήλθε στα Άγια προσφέροντας ΟΧΙ αίμα ζώων, αλλά «…το ίδιον αίμα…». Εν αντιθέσει με τον αρχιερέα του Νόμου που έμπαινε στα Άγια των Αγίων κάθε χρόνο, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες θυσίες, ο Χριστός μας εισήλθε «…εφάπαξ…», μια και μόνο φορά. Ο Χριστός μας εισήλθες στα αληθινά και επουράνια Άγια. Η λύτρωση που πέτυχε ο Χριστός μας είναι η ΟΡΙΣΤΙΚΗ απελευθέρωση από την αμαρτία και η αιώνια σωτηρία. Αντίθετα αυτό που παρείχαν οι θυσίες της Π.Δ. ήταν ένα προσωρινός καθαρισμός και μόνο.΄

«...εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα...» στιχ. 13

Επειδή σε κάποιους θα φαινόταν απίθανο ο Χριστός μας με μια μόνο θυσία και με ΕΝΑ αίμα θα πετύχαινε την ελευθερία των ανθρώπων από την αμαρτία, προεκτείνει τη σύγκριση του αίματος του Χριστού και του αίματος των ζώων και τονίζει το εξής λέγοντας «…Αν το αίμα των ζώων, που θυσιάζονται παρά τη θέλησή τους και ΧΩΡΙΣ να έχουν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του σκοπού της θυσίας τους καθαρίζει, πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού που υπήρξε ΑΜΩΜΟΣ και πρόσφερε οδηγημένος από το Άγιο Πνεύμα, ΕΚΟΥΣΙΑ τον εαυτό Του θυσία στο Θεό…».

Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης διατυπώνει την εξής εύλογο απορία που θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί και να πει «…Γιατί τα αίματα των ταύρων και των τράγων και γενικά οι θυσίες του παλαιού νόμου να προξενούσαν κάθαρση στους Ιουδαίους;…». Την απάντηση θα μας τη δώσει ο ίδιος ο άγιος λέγοντας μας πως οι θυσίες προξενούσαν κάθαρση γιατί ήταν τύπος και εικόνα της θυσίας του Χριστού, τόσο της αισθητής επί του σταυρού γενόμενης αλλά και της μυστηριώδους και πνευματικής που τελείται και θα τελείται μέχρι εσχάτων χρόνων, της θείας Ευχαριστίας, του άρτου και του οίνου.

Τη θέση του αγίου Νικοδήμου ενισχύει και ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου που μας λέει πως οι θυσίες αυτές που γίνονταν δεν ήταν αρεστές στο Θεό, αλλά επιτρέπονταν κατά παραχώρηση. Όσο τελούνταν, ο Θεός έβαλε σ’ αυτές τύπο, να προεικονίζουν τη μελλοντική οικονομία του Χριστού, ώστε να είναι ευπρόσδεκτες κατά το συμβολισμό τους.

«...πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;...» στιχ. 14

Αυτό που αποδεικνύει πόσο ουσιώδη είναι η διαφορά και η υπεροχή της ιερωσύνης του Χριστού από την ιερωσύνη των αρχιερέων της Π.Δ. είναι το αίμα του μεγάλου αρχιερέως. Η θυσία αυτή δεν υφίσταται οποιασδήποτε αναλογίας και ομοιότητας με τις παλαιές θυσίες του Νόμου. Είναι ασυγκρίτως υπέρτερη. Ο Χριστός μας διαφέρει από τους άλλους αρχιερείς της Π.Δ., όσο διαφέρει ο Θεός από τους ανθρώπους και όσο το θεανθρώπινο αίμα Του διαφέρει από το αίμα των αλόγων ζώων.  

Αυτή η διαφορά δίνει στο αίμα του Χριστού μας την αποτελεσματικότητα του καθαρισμού «…από νεκρών έργων…» δηλ. από τα έργα της αμαρτίας, τα οποία μολύνουν τη συνείδηση και προκαλούν τη νέκρωση των ανθρώπων. Μόνο όταν η ψυχή μας είναι καθαρή και η συνείδησή μας απαλλαγμένη από το ρύπο της αμαρτίας, μπορούμε να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό και Κύριο μας «ευαρέστως», όπως μας λέει και ο απόστολος σε άλλο σημείο της επιστολής του.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να εξαγνίσει τον εσωτερικό μας κόσμο, να καθαρίσει τη συνείδησή μας, αυτό είναι το αίμα του Χριστού, το κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο «…το καθάριον αίμα του γένους…».

Ο Χριστός μας ήρθε στον κόσμο για ν’ αναλάβει στους ώμους Του το φορτίο των αμαρτιών μας και το βάρος της ανθρώπινης ενοχής. Να κλείσει τις πληγές και να επουλώσει τα τραύματα της άρρωστης φύσεώς μας. Με τη θυσία Του, μας εξασφάλισε μια για πάντα τη δυνατότητα σωτηρίας. Χάρη στο Τίμιο Αίμα Του έχουμε τη απολύτρωση και την άφεση των παραπτωμάτων μας.[2] 

Όπως μας λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, το αίμα του Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό «….καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας…» Α’ Ιωα. (1, 7).

Το αίμα του Κυρίου μας είναι «…ποτόν ζωής αϊδίου πρόξενον…», μας δίνει τη δυνατότητα να εισέλθουμε στα αληθινά Άγια που είναι η ουράνια βασιλεία, της οποίας πρόδρομος είναι ο Χριστός μας.

Το αίμα Του δεν είναι απλώς η εγγύηση της δυνατότητας να σωθούμε, αλλά η ίδια η δυνατότητα και ο τρόπος να ζήσουμε  και στη γη και στον ουρανό ΕΝΩΜΕΝΟΙ με το Χριστό. Μας το λέει ξεκάθαρα και ο Χριστός «…ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς…» Ιωα. (6, 53).

Όπως η γυναίκα γράφει ο ιερός Χρυσόστομος τρέφει το νεογέννητο με το αίμα και το γάλα της, έτσι και ο Χριστός αυτούς που αναγέννησε  ο Ίδιος τους τρέφει συνεχώς με το αίμα Του.

Ας μας καταφλέγει συνεχώς ο πόθος της βρώσεως του τιμίου σώματος και της «πόσις» του αίματος Αυτού, πιστεύοντας ακλόνητα στη ζωοποιό δύναμη της θυσίας Του, ώστε να παραμείνουμε δια της Αυτού Χάριτος ενωμένοι, και σ’ αυτήν τη ζωή αλλά και στην αιώνια.

---

[1] Π. Τρεμπέλας

[2] Εφεσίους 1, 7 καί Α’ Πέτρου 1, 19.