Της μετανοίας πύλες άνοιξε, γλυκέ μου Ζωοδότα.
στον οίκο Σου και εγώ να μπω, σοφέ μου
Φωτοδότα.
Κατεύθυνε το βήμα μου, στην θεία αγκαλιά
Σου,
να νιώσω ο αμαρτωλός, τη θαλπωρή της
ζεστασιάς Σου.
Αξίωσε με να σταθώ μπροστά στο πρόσωπό
Σου,
να ψάλλω μ’ όλη την ψυχή, τον άγιο
σκοπό Σου.
Παιδί σου κάνε με κι εμέ αληθινό,
Χριστέ Πατέρα,
τους πειρασμούς τους πονηρούς, απ’ τη
ζωή μου κάνε πέρα.
Σωτήρια η μετάνοια τελεί τη παρουσία Σου,
γιατί όλους Θεέ μου από ψηλά βλέπει η
φιλανθρωπία Σου.
Κύριε οικονόμησε, σώσε την άσωτη ψυχή
μου,
και επί τριβών δικαιοσύνης οδήγησε τη
νέα, «καινή» ζωή μου.
Δεν εκκλίνω, δεν λυγώ, στης μετανοίας το σκοπό,
γιατί είναι ο μόνος τρόπος να Σου πω,
πόσο πολύ σε αγαπώ.
Ψάλω, θλίβομαι, πονώ, μα στην Αγάπη
πρέπει να οικώ,
είναι ο τρόπος ο σωστός, το Θεό ν’
αποζητώ.
Μα σαν κλαίω και πονώ για μένα τον
αμαρτωλό,
θυμάμαι πως, δεν είναι αυτός μόνο, της
μετανοίας ο σκοπός.
«…Ο άνθρωπος του Θεού γελά,
ευφραίνεται, δοξάζει,
τη χαρά του Θεού ζει παντού και πάντα το
φωνάζει.
Συμπάσχει, συγχαίρει, συμπονεί,
και όπου τον άνθρωπο θα δει εκούσια
διακονεί…»
Γιατί σε όλους πρέπει πια να νοηθεί, πως,
ο Θεός των θεών στην Αγάπη κατοικεί.
Κύριε ο ανάξιος επί της μετανοίας την
οδό, πιστεύω πως βαδίζω
αν και συχνά πυκνά το σκέφτομαι πως, δεν
ξέρω αν το αξίζω
Ο φόβος να ζήσω μακριά από Σε, με
σκιάζει με τρομάζει,
ο θάνατος δια της αμαρτίας μου, συχνά
ο πονηρός, μου το φωνάζει.
Γι’ αυτό Κύριε, αγχώνομαι, παλιώνω και
ματώνω,
ώστε κοντά Σου πια να ζω, το πνεύμα
μου ορθώνω.
Τις πύλες του θανάτου κάνε πέρα,
και αξίωσε με μέτοχο της Βασιλείας Σου,
την ένδοξη εκείνη ημέρα.
Κύριε Πατέρα μας, Συ που δεινοπάθησες,
σταυρώθηκες
και τον θάνατο κατήργησες, γιατί εκών
για μας θυσιάσθηκες.
Τώρα είναι η ώρα να σου πω, πως το
μόνο που έχω να προσφέρω,
είναι τη θυσία μου απλά και ας υποφέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου